“De honden brachten mij bij het Odensehuis”

Graag helpen, niet stil kunnen zitten en altijd een vriendelijk woord voor een ander hebben. Het zijn de ideale karaktereigenschappen van een vrijwilliger. De 54-jarige Engelina Hamoen bezit ze allemaal. Ze werkt in het Odensehuis Walcheren met mensen met geheugenklachten en lichte vormen van dementie. Daarnaast is ze mantelzorgster in Ter Reede.

Door Inge Caljouw

Informele sfeer

Het Odensehuis is er voor advies, ondersteuning en het ondernemen van activiteiten in een informele sfeer. Vier dagen in de week is het huis open voor bezoekers. “De mensen verzinnen meestal zelf allerlei activiteiten. Spelletjes doen, koffie drinken, creatief bezig zijn, koken of een buitenactiviteit. Het kan allemaal hier”, vertelt Engelina.

Honden

Engelina heeft twee honden, ze zijn alles voor haar. Deze viervoeters brachten haar in contact met het Odensehuis. Engelina: “Ik loop veel met de honden, praat met mensen en stap geregeld een inloophuis in. Anderhalf jaar geleden liep ik het Odensehuis binnen en dat beviel meteen. De bezoekers zijn weg van de honden, je ziet ze helemaal opfleuren bij de beesten.”

Eenzaam

Ruim dertig jaar werkt Engelina vrijwillig bij zorggerelateerde organisaties. Het begon bij Ter Reede, waar ze nog steeds actief is. Ze verricht kleine klusjes voor een hoog bejaarde vrouw. “Ik doe een boodschapje, draai een wasje en drink een kopje koffie met haar. Het zijn kleine dingen, die veel voor haar betekenen. Sommige eenzame ouderen zien één keer per week iemand: de hulp. Dat is best triest.”

Openheid

Engelina werkt één à twee dagdelen in de week bij het Odensehuis. “Ik kan geen regulier werk doen, maar ik beteken wel graag iets voor een ander. Gelukkig kan dat met vrijwilligerswerk. Werken met mensen met beginnende dementie is een bijzonder vak. Vooral het begin van deze ziekte is een heftige fase met veel emoties. Ik wil deze mensen ondersteunen, zodat ze zoveel mogelijk dingen zelf blijven doen. De openheid naar elkaar toe, dat is zo mooi!”

Achteruitgang

Mensen met dementie gaan soms hard achteruit. Dat is pijnlijk om te zien, maar Engelina kan zich daar goed voor afsluiten. “Het hoort bij het vak, ik help mezelf en anderen niet door sip te doen. Dat zorgt alleen maar voor negatieve energie. Het mooie van deze mensen is dat ze genieten van het hier en nu en ze kijken niet teveel in de toekomst. Heel bijzonder en leerzaam!”