Onbetaalde kracht is goud waard op de Tweemaster-Kameleon

Ga er maar aan staan; wekelijks ruim 50 km. hardlopen, dagelijks mantelzorger zijn en 35 uur in de week vrijwilligerswerk doen! De 68-jarige Chris de Koe vindt het allemaal heel normaal. Iedere werkdag staat deze held om 9.00 uur paraat bij basisschool de Tweemaster-Kameleon in Oost-Souburg om als manusje van alles hand- en spandienste te verrichten. Een dubbele hernia, drie rugoperaties en een beperkt beengevoel houden hem daar niet vanaf.

Door Inge Caljouw

Tweehonderd mailtjes

Chris werkte tot zijn herniaklachten bij Arkema in Vlissingen als procesoperator. Nadat zijn rug het begaf, maakte hij een carrièreswitch naar Orionis Walcheren, als administratief medewerker. “Mijn pensioen kwam in zicht, daar kan je je niet op voorbereiden. Opeens is het zover. Een hele dag televisie kijken zag ik niet zitten, ik wilde door”, zegt de gedreven Chris.

Een vrijwilligersjob bij Bibliotheek Vlissingen kwam op zijn pad en Chris ondersteunde een half jaar het nieuwe Vrijwilligerspunt Vlissingen. Na deze klus begon de workaholic op de Tweemaster-Kameleon. “Ik schreef tweehonderd mailtjes naar scholen dat ik vrijwilligerswerk wilde doen, uiteindelijk kwam ik terecht bij de Souburgse school. Ik trof daar hele collegiale mensen, dat sprak mij aan.”

Jong

Alles waar de conciërge en de administratief medewerkers geen tijd voor hebben, pakt Chris op. “Ik begon met scannen van leerlingendossiers, vervolgens wisten ze mij voor steeds meer werkzaamheden te vinden. Printen, beamers ophangen, verstopte toiletten repareren, boeken uitzoeken, helpen bij evenementen; ik doe het allemaal met plezier. Daarnaast grap ik wat met de kids. Vrijwilligerswerk moet je serieus nemen vind ik, de mensen rekenen op je komst. Weer of geen weer, ik ben er altijd. Het is soms druk met al die kinderen, maar stressen doe ik niet. Die gasten houden mij jong, dat is belangrijk.”

Beperkingen

Chris is z’n leven lang al sportfanaat, hardlopen is één van de weinige sporten die hij met z’n zwakke rug nog kan doen. “Ondanks de beperking aan mijn been, gaat hardlopen nog prima. Het ontspant en het is bevorderlijk voor mijn rug. Lopen is ook een soort verslaving van mij, heerlijk is dat! In de zomermaanden pak ik mijn hengeltje en ga ik regelmatig lekker vissen.” De tijd die Chris nog over heeft, gaat naar zijn rolstoel gebonden partner. “Ik run het huishouden volledig, doe de boodschappen, maak schoon en ik kook. Dat doe je voor je vrouw hè”, zegt Chris liefdevol.